معرفی و دانلود کتاب ناقوس گمراهی (نقد برسی شخصیت احمد بصری)

آنچه پیش روی شماست تلاشی برای نقد شخصیت احمد بصری معروف به احمد الحسن یکی از مدعیان معاصر است که با طرح دعاوی خود در گوشه و کنار گرد و غباری برانگیخته و در سایه آن به صورت محدود برای خود پیروانی دست و پا کرده است.

جریان مورد نظر گرچه در وضعیت فعلی خود در اندازه ای نیست که شایسته توجه باشد؛ ولی از آنجا که جریانهای انحرافی بزرگ معمولاً نقطه آغاز کوچک و بی اهمیتی دارند اما آرام آرام قارچ گونه رشد میکنند و ویروس گونه تکثیر میشوند، شایسته است در همان آغاز پیدایش از نقد و روشنگری غفلت نگردد و پیش از کارگر افتادن ترفندها و به دام افتادن مومنان ساده دل برای خاموش کردن آتش فتنه آن تلاش درخوری انجام گیرد این وجیزه که با همین دغدغه نگارش یافته گامی است هر چند کوچک در مسیر روشنگری و دفاع از حریم مولای انس و جان حضرت صاحب الزمان و امید است که آن عزیز با نظر لطف خود در آن بنگرد و نویسنده را از الطاف کریمانه خود محروم نفرماید.

مقدمه کتاب ناقوس گمراهی

ستیز با حقیقت با شعار حقیقت خواهی و جنگ با مذهب با حربه مذهب کارآمدترین شیوه جریان باطل برای ستیز با حقیقت و به انزوا کشیدن مذهب است و این شاه کلیدی است که سپاه تباهی در طول تاریخ قفل های ناگشوده بسیاری را به کمک آن گشوده و دروازه های بسته فراوانی را به وسیله آن باز کرده است.

درستی ادعای یاد شده را با مروری گذرا بر حوادث گذشته تاریخ و آنچه در زمان حاضر اطراف ما میگذرد به راحتی میتوان ثابت کرد و مصادیق متعددی از این واقعیت را میتوان برشمرد مگر این ابلیس نبود که وقتی میخواست آدم و حوا را بفریبد و آنان را برای خوردن میوه ممنوعه وسوسه کند به خیرخواهی تظاهر کرد و برایشان قسم یاد نمود که من از خیرخواهان شمایم؟ مگر این قرآن نیست که می گوید منافقانی که نیتی جز فساد و فتنه انگیزی ندارند نیز کار خود را با شعار اصلاح طلبی به پیش میبرند؟

در این باره مناسب است به نامه ای که معاویه برای امیر مؤمنان نوشته با دقت توجه کنیم نامه ای برای فریب مشتی مسلمان نادان که در آن رندانه برای آن حضرت جا نماز آب میکشد؛ از خدا می گوید خود را بنده خدا میخواند و به آیات قرآن استشهاد میکند برای باب مدینه العلم از پیامبر روایت میخواند بر حضرت شفقت میورزد و او را از روز واپسین میترساند و … این سالوسی به اندازه ای است که هر کس که معاویه را نمی شناسد گمان می برد این نامه از سوی قدیسی پارسا به اندرز و موعظت نگارش شده است.

از بنده خدا معاویه بن ابوسفیان به علی بن ابیطالب اما بعد خداوند در کتاب محکمش میفرماید و قطعاً به تو و به کسانی که پیش از تو بودند وحی شده است: «اگر شرک ورزی حتماً کردارت تباه و مسلماً از زیانکاران خواهی شده و من تو را بیم میدهم که عملت و سابقه ات با ایجاد اختلاف در امت اسلام و متفرق کردن جماعتشان از بین برود؛

پس تقوا پیشه کن و روز قیامت را به یاد آر و از فرو رفتن در خون ریزی مسلمین دست بکش چرا که من از پیامبر خدا شنیدم که فرمود: اگر اهل صنعا و عدن یکدیگر را بر کشتن یک مسلمان یاری دهند خداوند آنان را با بینی در آتش دوزخ می افکند …

و این حکایت مخصوص دیروز و امروز نیست بلکه در همیشه تاریخ با مذهب به ستیز مذهب رفته اند و با دیانت گلوی دیانت را بریده اند. مگر نبودند خوارج نهروان که با دست آویز قرار دادن آیه ای از قرآن بر قرآن ناطق شوریدند و مگر غیر از این است که مذاهب و فرقه های منحرف از اهل سنت با همه شاخه ها و انشعاباتش گرفته تا کیسانیه اسماعیلیه واقفه و تا بابیت بهائیت قادیانه و… جز با استناد به ظواهری از کتاب و سنت انحراف خود را بنیان نهادند.

و این برای آنان که گوشی شنوا دارند و میخواهند از گذشته عبرت بگیرند. درسهای بسیار دارد که نیرنگ بازان مسلط بر قرآن و حدیث بسیارند و نه این است که هر کس ادعای خود را با آیاتی از قرآن و روایاتی از اهل بیت الله همراه کرد دعوتش حق است و نیتش خالص چرا که قرآن محکمی دارد و متشابهی هم چنان که احادیث پیشوایان دینی محکمات و متشابهات دارد.

افزون بر اینکه پاره ای از روایات موجود از سرچشمه زلال ولایت نجوشیده اند، بلکه در جریانهای دنیا طلب و قدرت خواه جمال و وضاع ریشه دارند و این خود بهترین دلیل است که مفتون مستندات به ظاهر دینی جریانهای موج سوار نشویم و با رجوع به دانشمندان دین که پاسبانان مذهب و مدافعان حریم دیانت در عصر غیبت هستند.

محکم را از متشابه و سره را از ناسره شناسایی نماییم و چه گواهی بهتر از این فرمایش امیر مومنان علی که وقتی ابن عباس را برای گفتگو به سوی خوارج تهروان فرستاد، از آنجا که نیک میدانست که این مردم به ظاهر مسلمان مفتون برداشت های سطحی خود از قرآن هستند به او چنین سفارش کردند.

لا تخاصمهم بالقرآن فإن القرآن جمال دو وجوه تقول ویقولون

با آنان با قرآن به مناظره بر نخیز، چرا که قرآن تحمل معانی گوناگون دارد.

تو چیزی از قرآن می گویی آنان چیز دیگر این سفارش به روشنی گواه آن است که حتی از قرآن نیز می توان تفسیرهای خودخواسته و موافق امیال ارائه کرد از اینرو نباید مفتون فراوانی آیات و روایاتی شد که فرقه ها و دسته جات خلق الساعه به آنها استناد می جویند. البته چنانچه گذشت درمان این درد ارجاع آیات و روایات متشابه به آیات و روایات محکم و جداسازی روایات صحیح از غیر صحیح است و این مهم جز از عهده عالمان فرهیخته دین که با سالها تمرین از خرمن قرآن و حدیث خوشه برچیده اند. ساخته نیست.

جریان انحرافی احمد الحسن که در کثرت استناد به دلایل قرآنی – حدیثی و تأویل و تفسیر آنها به روش مطلوب خود گوی سبقت را از هم قطاران خود ربوده و با حربه تظاهر به شریعت مداری و حقیقت خواهی برخی از مؤمنان ساده دل و بی بهره از بضاعت علمی را مفتون خود کرده یکی از این جریان های خود ساخته است که در سالهای اخیر از کشور عراق سر برآورد و دامنه تبلیغات آن پاره ای از مناطق ایران را نیز به صورت محدود تحت تأثیر قرار داد. سر کرده این جریان انحرافی احمد بصری معروف به «احمد الحسن است؛ او در سال ۱۹۷۰م (۱۳۴۹ش) در شهر بصره عراق متولد شد و تحصیلاتش را تا مقطع کارشناسی و دریافت مدرک مهندسی معماری ادامه داد.

بنابر ادعای او در اواخر سال ۱۹۹۹ م (۱۳۷۸) ش و در سن ۲۹ سالگی به امر امام مهدی به نجف هجرت میکند و چنین می پندارد که روش تدریس در حوزه علمیه دارای خلل علمی است.

او طی سالهای حضورش در نجف با حوزه در تماس بوده اما در آن تحصیل نمیکرد به گمان یارانش وی در سال ۲۰۰۲م (۱۳۸۱ ش) و پس از دیدن حضرت مهدی در خوابهای متعدد به اصلاح اموری پرداخته همچنین پس از مدتی دعوت مخفیانه و ایمان آوردن برخی افراد به دستور امام مهدی به آشکارا به مردم اعلام کرد که فرستاده امام زمان است.

او دعوت مردم را در ماه جولای سال ۲۰۰۲م برابر با جمادی الاول ۱۳۲۳ قمری در نجف اشرف آغاز کرد. نامبرده افزون بر آنچه گذشت ادعاهای زیاد دیگری نیز دارد، برای نمونه خود را قائم، مهدی، وصی، جانشین و فرزند امام مهدی که میداند و حتی خود را امام سیزدهم و معصوم معرفی میکند. آنچه در ادامه می آید تلاشی در جهت برافکندن پرده تزویر از چهره بنیان گذار این جریان انحرافی است.

امید است این تلاش ناچیز مقبول استان بلند قطب دایره امکان صاحب العصر والزمان قرار گیرد.